Hutwin w gminie Stydyń Wielki

Szlakiem Wołyńskich Krzyży wokół Huty Stepańskiej z Januszem Horoszkiewiczem.

Kolonia powstała po sprzedaży ziemi chłopom przez Belga, Kamila de Pourbaix, zaraz po I wojnie światowej. Zamieszkiwana była w połowie przez Ukraińców i Polaków.

Szczególne miejsce zajmowała w kolonii ukraińska rodzina Lazarczuków, która przyjęła na kwaterę sztab i kwatermistrzostwo UPA. Wytworzyła się tam specyficzna sytuacja, banderowcy potrzebowali prowiantu i karmy dla koni, nie likwidowali więc pobliskich gospodarstw polskich.

Trafnie ujął sytuację Polaków pewien «dziesiętnik» banderowski, kiedy Stanisław Duć prosił o pozwolenie na opuszczenie gospodarstwa: «Stąd nie wyjedziecie i tu żyć nie będziecie». Samoobrona z Huty Stepańskiej 9 czerwca 1943 r. zorganizowała wyprawę ratunkową, dzięki której zdołano sprowadzić do Huty prawie wszystkich Polaków.

Fotoreportaż dedykuję Matronie Nowak zw. Nuna, Ukraince z Podworyszcza, urodzonej w 1922 r., a mieszkającej obecnie w Hucie. Ciepło i dobroć tej kobiety jest wyjątkowe, chciałoby się powiedzieć święta osoba.

Kiedy w okolicy szalały banderowskie mordy, bracia Stupniccy z Rudni pozabijali swoje żony Polki, każdej nocy widać było łuny pożarów i co dnia zwożono na cmentarz do Huty Stepańskiej nowe ofiary. Hucianie szukali zemsty. Mąż Matrony nie uciekał na widok nadjeżdżających Polaków, nie miał powodu. Na oczach żony i malutkiej córeczki wsadzili go na wóz i powieźli w las. Już nigdy Go nie zobaczyła, chociaż długo chodziła, szukała i dowiadywała się po ludziach. Pytałem «Nuny»: «Może chodził z banderowcami, a Wam nic nie mówił?» Odpowiedziała: «To był dobry człowiek, nie chodził nigdzie, zabili Go za nic. I Nasze tak robiły, i Wasze». Odszedłem bez słowa.

Tekst i zdjęcia: Janusz HOROSZKIEWICZ

P. S.: Zainteresowani mogą uzyskać więcej informacji pod adresem mailowym: janusz-huta-stepanska@wp.pl